தித்திக்கும்
திருமறை – ரமழான்
சிந்தனை:- 24.
புதுமைகள் படைப்பவன் அல்லாஹ்!!
அல்லாஹ்வின்
மகத்தான கருணையினால்
23 –வது நோன்பை நோற்று, 24 – வது தராவீஹை
நிறைவு செய்து,
24 –வது நோன்பை நோற்கும் ஆவலில் எதிர் பார்த்து
காத்திருக்கின்றோம்.
அல்லாஹ் ரப்புல்
ஆலமீன் நமது நோன்பையும்,
தராவீஹ் தொழுகையையும் கபூல் செய்தருள்வானாக! எதிர் வரும் நாட்களில் நோன்பு நோற்கும் ஆற்றலையும், தராவீஹ் தொழும் பாக்கியத்தையும் நஸீபாக்குவானாக!
இன்றைய தராவீஹ்
தொழுகையில் அல் மும்தஹினா முதல் அல் ஹாக்கா வரை 10 சூராக்கள் நிறைவு செய்யப்பட்டு,
225 வசனங்கள் ஓதப்பட்டுள்ளது.
இன்று தராவீஹ்
தொழுகையில் ஓதப்பட்ட அத்தலாக் அத்தியாயத்தின் 1 – ம் வசனத்தில் அல்லாஹ்வின் மகத்தான ஒரு பண்பு குறித்து பேசப்படுகின்றது.
لَا تَدْرِي لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذَلِكَ أَمْرًا
“இதற்குப் பின்னர்
அல்லாஹ் ஓர் புதிய காரியம் ஒன்றை உருவாக்கக் கூடும் என்பதை நீர் அறிய மாட்டீர்”. ( அல்குர்ஆன்:
65: 1 )
மனித வாழ்க்கையில்
எதுவுமே நிரந்தரமில்லை. பல நேரங்களில் நாம் எதையாவது நினைத்து ஒரு காரியத்தை
ஆரம்பிப்போம். மிகப் பெரிய கனவுகளுடன் காத்திருப்போம். ஆனால், நாம் நினைத்ததில்
ஒரு துளி கூட நடந்திருக்காது. நடக்காமல் போய்விட்டதே என மனதை தேத்தலாம் என்று
நினைக்கையில் மனம் வலிக்கிற மாதிரியான வேற ஒன்று நடந்து முடிந்து விடும்.
இந்த விஷயத்தில்
நிச்சயமாக ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு அனுபவம் இருக்கும்.
கனவுகள் கலைவதும்,
எதிர்பார்ப்புகள் ஏமாற்றம் தருவது இயல்பு தான் என்றாலும் ஒரு இறைநம்பிக்கையாளனின்
வாழ்க்கையைப் பொறுத்த வரையில் “அவன் படைத்த ரப்பின் மீது அவன் வைத்திருக்கின்ற
நம்பிக்கையைப் பொறுத்து, நல்லெண்ணத்தப் பொறுத்து கனவு கலைந்து போவதன் வலியில்
இருந்தும், எதிர்பார்ப்புகள் ஏமாற்றமாகி விடுவதில் இருந்தும் படைத்த ரப்பினால்
பாதுகாக்கப் படுகின்றான்.
ஏனெனில், படைத்த
ரப்பு இருக்கின்றானே அவன் முன்மாதிரியின்றி உருவாக்குவதற்கும், காரண காரியமின்றி
காரியமாற்றுவதற்கும், புதுமையாக செய்வதற்கும் ஆற்றல் கொண்டவன்.
மேற்கூறிய
வசனத்தின் பொருள் இது தான். நாம் ஏதேனும் ஒரு காரியத்தில் நிராசையடைந்து,
விரக்தியடைந்து தோற்றுப் போய் விட்டோம் என்று நினைக்கும் நேரத்தில் நாம்
நினைத்துக் கூட பார்க்காத புதுமைகளை நம் வாழ்க்கையில் கொண்டு வரும் ஆற்றல்
கொண்டவன் அல்லாஹ்.
في شوال
سنة عشر من النبوة خرج النبي صلى الله عليه وسلم إلى الطائف، وهي تبعد عن مكة نحو
ستين ميلًا، سارها ماشيًا على قدميه جيئة وذهوبًا،
ومعه
مولاه زيد بن حارثة، وكان كلما مر على قبيلة في الطريق دعاهم إلى الإسلام، فلم تجب
إليه واحدة منها.
فلما
انتهي إلى الطائف عمد ثلاثة إخوة من رؤساء ثقيف، وهم عبد ياليل ومسعود وحبيب أبناء
عمرو بن عمير الثقفي،
فجلس
إليهم ودعاهم إلى الله، وإلى نصرة الإسلام، فقال أحدهم: هو يَمْرُط ثياب الكعبة
[أي يمزقها] إن كان الله أرسلك.
وقال
الآخر: أما وَجَدَ الله أحدًا غيرك، وقال الثالث:والله لا أكلمك أبدًا، إن كنت
رسولًا لأنت أعظم خطرًا من أن أرد عليك الكلام، ولئن كنت تكذب على الله ما ينبغى
أن أكلمك.
فقام
عنهم رسول الله صلى الله عليه وسلم وقال لهم: [إذ فعلتم ما فعلتم فاكتموا
عني].
وأقام
رسول الله صلى الله عليه وسلم بين أهل الطائف عشرة أيام،
لا يدع
أحدًا من أشرافهم إلا جاءه وكلمه، فقالوا: اخرج من بلادنا.
وأغروا
به سفهاءهم، فلما أراد الخروج تبعه سفهاؤهم وعبيدهم يسبونه ويصيحون به، حتى اجتمع
عليه الناس، فوقفوا له سِمَاطَيْن [أي صفين]
وجعلوا يرمونه بالحجارة، وبكلمات من السفه، ورجموا عراقيبه، حتى
اختضب نعلاه بالدماء. وكان زيد بن حارثة يقيه بنفسه حتى أصابه شِجَاج في رأسه،
ولم يزل به السفهاء كذلك حتى ألجأوه إلى حائط لعتبة وشيبة ابني
ربيعة على ثلاثة أميال من الطائف، فلما التجأ إليه رجعوا عنه،
நபித்துவத்தின்
பத்தாவது ஆண்டு நபி (ஸல்) மக்காவிலிருந்து 60 மைல் தொலைவிலுள்ள
தாம்ஃபிற்குச் சென்றார்கள். நபி (ஸல்) அவர்கள் தங்களது அடிமை ஜைது இப்னு ஹாரிஸா
(ரலி) வுடன் கால்நடையாகச் சென்றார்கள். திரும்பும்போதும் கால்நடையாகவே
திரும்பினார்கள். வழியிலிருந்த ஒவ்வொரு கூட்டத்தாருக்கும் இஸ்லாமிய அழைப்பு
கொடுக்கப்பட்டும், அக்கூட்டத்தால்
எவரும் இஸ்லாமிய அழைப்பை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.
நபி (ஸல்)
அவர்கள் தாம்ஃபிற்குச் சென்றடைந்தபோது அங்கு வசித்து வந்த ஸகீஃப் கூட்டத்தாரின்
தலைவர்களும் ‘அம்ர்
இப்னு உமைர் அஸ்ஸகபி' என்பவனின்
பிள்ளைகளுமான 1)
அப்து யாலில், 2) மஸ்ஊது, 3) ஹபீப் என்ற
மூன்று சகோதரர்களிடம் சென்றார்கள். அவர்களிடம் இஸ்லாமைப் பரப்புவதற்கு உதவி செய்ய
வேண்டும் என்று கோரினார்கள். ஆனால், அவர்களில் ஒருவன் ‘‘உன்னை
அல்லாஹ் தூதராக அனுப்பியது உண்மையென்றால் நான் கஅபாவின் திரைகளைக் கிழித்து
விடுவேன்''
என்று கூறினான். மற்றொருவன் ‘‘அல்லாஹ்வுக்கு
உன்னைத் தவிர நபியாக அனுப்ப வேறொருவர் கிடைக்கவில்லையா?'' என்று
கேட்டான்.
மூன்றாமவன், ‘‘அல்லாஹ்வின்
மீது ஆணையாக! நான் உன்னிடம் ஒருபோதும் பேச மாட்டேன். நீ உண்மையில் தூதராக
இருந்தால் உனது பேச்சை மறுப்பது எனக்கு மிக ஆபத்தானதாகும். நீ அல்லாஹ்வின் மீது
பொய் கூறுபவராக இருந்தால் உன்னிடம் பேசுவதே எனக்குத் தகுதியல்ல'' என்று
கூறினான்.
அப்போது
நபி (ஸல்) ‘‘இதுதான்
உங்கள் முடிவாக இருந்தால் நமது இந்த சந்திப்பை (மக்களுக்கு வெளிப்படுத்தாமல்)
மறைத்துவிடுங்கள்''
என்று கூறினார்கள்.
நபி (ஸல்)
தாயிஃபில் பத்து நாட்கள் தங்கி அங்குள்ள மற்ற எல்லா தலைவர்கள், பிரமுகர்களைச்
சந்தித்து இஸ்லாமிய அழைப்பு விடுத்தார்கள். ஆனால், அவர்களில்
எவரும் இஸ்லாமை ஏற்றுக் கொள்ளாததுடன் தங்களது ஊரைவிட்டு உடனடியாக
வெளியேறும்படியும் கூறி, நபி (ஸல்)
அவர்கள் மீது வம்பர்களை ஏவிவிட்டனர். நபி (ஸல்) அவர்கள் ஊரைவிட்டு வெளியே செல்ல
முயன்றபோது அங்குள்ள வம்பர்களும் அடிமைகளும் ஒன்றுகூடி அவர்களை ஏசிப்பேசினர்.
இறுதியில்
மக்களின் கூட்டம் அதிகமாகி அவர்கள் அனைவரும் இரு அணிகளாக நின்று கொண்டு, நபி (ஸல்)
அவர்களின் மீது கற்களை எறிந்தனர். அதிகமான கற்களை நபி (ஸல்) அவர்களின் குதிகால்
நரம்பை நோக்கி எறியவே அவர்களது பாதணிகளும் இரத்தக் கறைகளாயின. நபி (ஸல்)
அவர்களுடன் இருந்த அவர்களது அடிமை ஜைது இப்னு ஹாரிஸா (ரலி) நபியவர்களைக் காப்பதற்காக தங்களையே கேடயமாக்கிக்
கொண்டார்கள். இதனால் அவரது தலையில் பலத்த காயம் ஏற்பட்டது.
فلما
رآه ابنا ربيعة تحركت له رحمهما، فدعوا غلامًا لهما نصرانيًا يقال له: عَدَّاس،
وقالا
له:خذ قطفًا من هذا العنب، واذهب به إلى هذا الرجل.
فلما
وضعه بين يدى رسول الله صلى الله عليه وسلم مد يده إليه قائلًا: (باسم الله
) ثم أكل.
فقال
عداس: إن هذا الكلام ما يقوله أهل هذه البلاد،
فقال له
رسول الله صلى الله عليه وسلم: (من أي البلاد أنت؟ وما دينك؟ قال: أنا
نصراني من أهل نِينَوَى.
فقال
رسول الله صلى الله عليه وسلم: من قرية الرجل الصالح يونس بن مَتَّى).
قال
له: وما يدريك ما يونس ابن متى؟
قال رسول
الله صلى الله عليه وسلم: (ذاك أخي، كان نبيًا وأنا نبي)،
فأكب
عداس على رأس رسول الله صلى الله عليه وسلم ويديه ورجليه يقبلها.
فقال
ابنا ربيعة أحدهما للآخر:
أما
غلامك فقد أفسده عليك.
فلما
جاء عداس قالا له: ويحك ما هذا؟
قال:
يا سيدى، ما في الأرض شيء خير من هذا الرجل، لقد أخبرني بأمر لا يعلمه إلا نبى،
قالا
له: ويحك يا عداس ، لا يصرفنك عن دينك، فإن دينك خير من دينه.
தாயிஃபிலிருந்து
மூன்று மைல்கள் தொலைவிலுள்ள ரபிஆவுடைய மகன்களான உத்பா, ஷைபா என்ற
இருவருக்குச் சொந்தமான தோட்டம் வரை நபி (ஸல்) அவர்களை அடித்துக் கொண்டே வந்தனர்.
நபி (ஸல்) அந்த தோட்டத்திற்குள் சென்று அங்குள்ள திராட்சை தோட்ட பந்தலின் நிழலில்
அமர்ந்தார்கள்.
அப்போதுதான்
மிகப் பிரபலமான அந்த பிரார்த்தனையை நபி (ஸல்) அவர்கள் அல்லாஹ்விடம் வேண்டினார்கள்.
இதனால் நபி (ஸல்) அவர்களின் உள்ளம் அவர்களுக்கு நேர்ந்த கொடுமைகளினால் எவ்வளவு
வேதனை அடைந்திருந்தது என்பதையும் தாயிஃப் மக்கள் இஸ்லாமை ஏற்காததினால் எவ்வளவு
துக்கத்திற்கு ஆளானார்கள் என்பதையும் இந்த பிரார்த்தனையிலிருந்தே
தெரிந்துகொள்ளலாம்.
இதோ நபி (ஸல்) கேட்ட பிரார்த்தனை:
‘‘அல்லாஹ்வே! எனது ஆற்றல் குறைவையும்
எனது திறமைக் குறைவையும் மனிதர்களிடம் நான் மதிப்பின்றி இருப்பதையும் உன்னிடமே
முறையிடுகிறேன். கருணையாளர்களிலெல்லாம் மிகப்பெரியகருணையாளனே! நீதான் எளியோர்களைக்
காப்பவன் நீதான் என்னைக் காப்பவன். நீ என்னை யாரிடம் ஒப்படைக்கிறாய்? என்னைக்
கண்டு முகம் கடுகடுக்கும் அந்நியனிடமா? அல்லது என்னுடைய காயத்தை
நீ உரிமையாக்கிக் கொடுத்திடும் பகைவனிடமா? உனக்கு என்மீது கோபம்
இல்லையானால் (இந்த கஷ்டங்களையெல்லாம்) நான் பொருட்படுத்தவே மாட்டேன். எனினும், நீ
வழங்கும் சுகத்தையே நான் எதிர்பார்க்கிறேன்.
அதுவே
எனக்கு மிக விசாலமானது. உனது திருமுகத்தின் ஒளியினால் இருள்கள் அனைத்தும் பிரகாசம்
அடைந்தன் இம்மை மறுமையின் காரியங்கள் சீர்பெற்றன. அத்தகைய உனது திருமுகத்தின்
ஒளியின் பொருட்டால் உனது கோபம் என்மீது இறங்குவதிலிருந்தும் அல்லது உனது அதிருப்தி
என்மீது இறங்குவதிலிருந்தும் நான் பாதுகாவல் கோருகிறேன். அல்லாஹ்வே! நீயே
பொருத்தத்திற்குரியவன். நீ பொருந்திக் கொள்ளும்வரை உன் கோபத்திலிருந்து
பாதுகாப்புத் தேடுகிறேன். அல்லாஹ்வே! பாவத்திலிருந்து தப்பிப்பதும், நன்மை
செய்ய ஆற்றல் பெறுவதும் உனது அருள் இல்லாமல் முடியாது.''
நபி (ஸல்)
அவர்களை இந்த நிலைமையில் பார்த்ததும் ரபிஆவின் மகன்களுக்கு இரக்கம் வந்தது.
தங்களது கிறிஸ்துவ அடிமை அத்தாஸை அழைத்துத் ‘‘திராட்சைக் குலையை
அவருக்குச் சென்று கொடு''
என்று கூறினர். திராட்சைக் குலைகளை அத்தாஸ் நபி (ஸல்)
அவர்களுக்கு முன் வைத்தவுடன் நபி (ஸல்) அவர்கள் ‘பிஸ்மில்லாஹ்' என்று கூறி
சாப்பிட்டார்கள்.
இதைக் கண்ட
அத்தாஸ் ‘‘இந்தப்
பேச்சு இவ்வூர் மக்கள் பேசும் பேச்சல்லவே; உங்களுக்கு இது எப்படித்
தெரியும்?''
என்று கேட்டார். அதற்கு, ‘‘உனக்கு
எந்த ஊர்? உனது
மார்க்கம் என்ன?''
என்று அவரிடம் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) கேட்க, அதற்கு
அவர் ‘‘நீனவாவைச்
சேர்ந்த கிறிஸ்துவன் நான்''
என்றார். ‘‘நல்லவரான யூனுஸ் இப்னு மத்தாவின் ஊரைச் சேர்ந்தவர்தானே?'' என்று நபி
(ஸல்) அவரிடம் கேட்டதற்கு அவர் ஆச்சயத்துடன் ‘‘யூனுஸ் இப்னு மத்தாவைப்
பற்றி உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்'' என்றார். ‘‘அவர் எனது
சகோதரர் அவரும் ஓர் இறைத்தூதராக இருந்தார் நானும் இறைத்தூதர் தான்'' என்று நபி
(ஸல்) அவர்கள் பதில் கூறியவுடன், அத்தாஸ் நபி (ஸல்) அவர்களின் தலை, கை மற்றும்
கால்களை முத்தமிட்டார்.
இதைப்
பார்த்துக் கொண்டிருந்த ரபிஆவின் மகன்களில் ஒருவர் மற்றவரிடம் ‘‘இதோ உனது
அடிமையை அவர் குழப்பிவிட்டார்'' என்று கூறினான். அத்தாஸ் திரும்பி வந்தவுடன் ‘‘உனக்கு
என்ன கேடு நேர்ந்தது?''
என்று அவ்விருவரும் இடித்துரைத்தனர்.
அதற்கு
அத்தாஸ்,
‘‘எனது எஜமானர்களே! இவரை விடச் சிறந்த எவரும் இப்பூமியில்
இல்லை. இவர் எனக்கு ஒரு விஷயத்தை மிக உறுதியாகக் கூறினார். அதனை இறைத்தூதரைத் தவிர
வேறெவரும் அறிந்திருக்க முடியாது'' என்றார். அதற்கு அவ்விருவரும் ‘‘அத்தாஸே!
உனக்கென்ன கேடு. இவர் உம்மை உமது மார்க்கத்திலிருந்து திருப்பிவிடாமல்
இருக்கட்டும். உமது மார்க்கம்தான் இவன் மார்க்கத்தைவிட சிறந்தது'' என்று
கூறினர். (இப்னு ஹிஷாம்)
ورجع
رسول الله صلى الله عليه وسلم في طريق مكة بعد خروجه من الحائط كئيبًا محزونًا
كسير القلب،
فلما
بلغ قرن المنازل بعث الله إليه جبريل ومعه ملك الجبال، يستأمره أن يطبق الأخشبين
على أهل مكة.
وقد روى
البخاري تفصيل القصة ـ بسنده ـ عن عروة بن الزبير، أن عائشة رضي الله عنها حدثته
أنها قالت للنبى صلى الله عليه وسلم:
هل أتى
عليك يوم كان أشد عليك من يوم أحد؟
قال:
(لقيت من قومكِ ما لقيت، وكان أشد ما لقيت منهم يوم العقبة، إذ عرضت نفسي على
ابن عبد يالِيل بن عبد كُلاَل، فلم يجبني إلى ما أردت،
فانطلقت
ـ وأنا مهموم ـ على وجهي، فلم أستفق إلا وأنا بقَرْنِ الثعالب ـ وهو المسمى
بقَرْنِ المنازل ـ فرفعت رأسي
فإذا
أنا بسحابة قد أظلتني، فنظرت فإذا فيها جبريل، فناداني، فقال: إن الله قد سمع
قول قومك لك، وما ردوا عليك،
وقد بعث
الله إليك ملك الجبال لتأمره بما شئت فيهم. فناداني ملك الجبال، فسلم عليّ ثم
قال:
يا
محمد، ذلك، فما شئت، إن شئت أن أطبق عليهم الأخشبين ـ أي لفعلت، والأخشبان: هما
جبلا مكة: أبو قُبَيْس والذي يقابله، وهو قُعَيْقِعَان ـ
قال
النبي صلى الله عليه وسلم:
بل أرجو
أن يخرج الله عز وجل من أصلابهم من يعبد الله عز وجل وحده لا يشرك به شيئا).
நபி (ஸல்) அவர்கள் அந்தத் தோட்டத்திலிருந்து வெளியேறி மிகவும் கவலையுடன்
உள்ளம் உடைந்தவர்களாக மக்கா நோக்கி திரும்பும் வழியில் ‘கர்னுல் மனாஜில்' என்ற இடத்தை அடைந்த போது அல்லாஹ் அவர்களிடம் ஜிப்ரீலையும், (மலைகளின் வானவர்) மலக்குல் ஜிபாலையும் அனுப்பினான்.
மலக்குல் ஜிபால் தாயிஃப்வாசிகளாகிய இம்மக்களை இரு மலைகளையும் ஒன்று சேர்த்து
நசுக்கி அழித்துவிடவா''? என்று நபி (ஸல்)
அவர்களிடம் கேட்டார்.
நபி (ஸல்) அவர்களின் துணைவியாரான ஆயிஷா (ரலி) அவர்கள் கூறியதாவது: (ஒருமுறை)
நான் நபி (ஸல்) அவர்களிடம், (தாங்கள் காயமடைந்த)
உஹுதுப் போரின் கால கட்டத்தை விடக் கொடுமையான கால கட்டம் எதையேனும் தாங்கள்
சந்தித்ததுண்டா? என்று கேட்டேன்.
அதற்கு நபி (ஸல்) அவர்கள், நான் உன்
சமுதாயத்தாரால் நிறையத் துன்பங்களைச் சந்தித்துவிட்டேன். அவர்களால் நான் சந்தித்த
துன்பங்களிலேயே மிகக் கடுமையானது அகபா (தாயிஃப்) உடைய நாளன்று சந்தித்த
துன்பமேயாகும். ஏனெனில், அன்று நான் என்னை
ஏற்றுக் கொள்ளும்படி (தாயிஃப் நகரத் தலைவரான கினானா) இப்னு அப்தி யாலீல் பின்
அப்தி குலால் என்பவருக்கு எடுத்துரைத்தேன்.
அவர் நான் விரும்பியபடி எனக்கு பதிலளிக்கவில்லை. ஆகவே, நான் கவலையுடன் எதிர்ப்பட்ட திசையில் நடந்தேன்.
கர்னுஸ் ஸஆலிப்’ என்னுமிடத்தை நான்
அடையும்வரை நான் சுய உணர்வுக்கு வரவில்லை. அங்கு வந்து சேர்ந்தவுடன் என் தலையை
உயர்த்தினேன். அப்போது (அங்கே வானத்தில்) ஒரு மேகம் என் மீது நிழலிட்டுக்
கொண்டிருந்தது. நான் கூர்ந்து கவனித்த போது அதில் ஜிப்ரீல் (அலை) அவர்கள்
இருந்தார்கள்.
அவர்கள் என்னை அழைத்து, உங்கள் சமுதாயத்தார்
உங்களிடம் சொன்னதையும் அவர்கள் உங்களுக்கு அளித்த பதிலையும் அல்லாஹ் கேட்டான்.
அவர்களை நீங்கள் விரும்பியபடி தண்டிப்பதற்கு ஆணையிடுவதற்காக மலைகளுக்கான வானவரை
அல்லாஹ் உங்களிடம் அனுப்பியுள்ளான் என்று கூறினார்கள்.
உடனே, மலைகளை
நிர்வகிக்கும் வானவர் என்னை அழைத்து எனக்கு சலாம் சொல்லி, பிறகு, முஹம்மதே! நீங்கள் விரும்பியபடி கட்டளையிடலாம். (இந்த
நகரத்தின் இரு மருங்கிலுமுள்ள) இந்த இரு மலைகளையும் அவர்கள் மீது நான் புரட்டிப்
போட்டு விட வேண்டுமென்று நீங்கள் விரும்பினாலும் (சரி, உங்கள் கட்டளைப்படி செயல்பட நான் தயாராக உள்ளேன்)
என்று கூறினார்.
உடனே, (வேண்டாம்;) ஆயினும், இந்த (நகரத்து) மக்களின் சந்ததிகளில் அல்லாஹ்வுக்கு எதையும்
இணை கற்பிக்காமல் அவனை மட்டுமே வணங்குபவர்களை அல்லாஹ் உருவாக்குவான் என்று நான்
நம்புகிறேன் (ஆகவே, அவர்களை தண்டிக்க
வேண்டாம்) என்று சொன்னேன்.
ثم تقدم
في طريق مكة حتى بلغ وادى نخلة، وأقام فيه أيامًا.
وفي
وادى نخلة موضعان يصلحان للإقامة ـ السَّيْل الكبير والزَّيْمَة ـ لما بهما من الماء
والخصب، ولم نقف على مصدر يعين موضع إقامته صلى الله عليه وسلم فيه.
وخلال
إقامته صلى الله عليه وسلم هناك بعث الله إليه نفرًا من الجن ذكرهم الله في موضعين
من القرآن: في سورة الأحقاف:
{وَإِذْ
صَرَفْنَا إِلَيْكَ نَفَرًا مِّنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا
حَضَرُوهُ قَالُوا أَنصِتُوا فَلَمَّا قُضِيَ وَلَّوْا إِلَى قَوْمِهِم
مُّنذِرِينَ
قَالُوا يَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا كِتَابًا أُنزِلَ مِن
بَعْدِ مُوسَى مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَإِلَى
طَرِيقٍ مُّسْتَقِيمٍ
يَا قَوْمَنَا أَجِيبُوا دَاعِيَ الله ِ وَآمِنُوا بِهِ
يَغْفِرْ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمْ وَيُجِرْكُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ}
[الأحقاف:29: 31].
وفي سورة الجن:
{قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ
اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِّنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا
يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ وَلَن نُّشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا}
إلـى تمـام الآيــة الخامـسة عشـر [ الجن: 1: 15].
ولم يكن يعلم النبي صلى الله عليه وسلم بحضور ذلك النفر من الجن
حين حضروا وسمعوا، وإنما علم بعد ذلك حين أطلعه الله عليه بهذه الآيات،
وأن حضورهم هذا كان لأول مرة، ويقتضى سياق الروايات أنهم وفدوا
بعد ذلك مرارًا.
وكان هذا الحادث نصرًا آخر أمده الله من كنوز غيبه المكنون
بجنوده التي لا يعلمها إلا هو.
وأمام هذه البشارات، أقشعت سحابة الكآبة والحزن واليأس، وعزم
على العودة لمكة لاستئناف رسالته،
فقال له زيد بن حارثة: كيف تدخل عليهم وقد أخرجوك؟ يعنى
قريشًا،
فقال: (يا زيد، إن الله جاعل لما ترى فرجًا ومخرجًا، وإن
الله ناصر دينه، ومظهر نبيه).
தொடர்ந்து
மக்காவை நோக்கி பயணமாகும்போது ‘நக்லா' என்ற பள்ளத்தாக்கில் சில நாட்கள் தங்கினார்கள். வாதி
நக்லாவில் தங்குவதற்கு வசதியான தண்ணீரும் செழிப்புமுள்ள அஸ்ஸய்லுல் கபீர், ஜைமா என்ற
இரு இடங்கள் இருந்தன. இவ்விரு இடங்களில் குறிப்பாக எந்த இடத்தில் நபி (ஸல்)
அவர்கள் தங்கினார்கள் என்பதற்கு சரியான ஆதாரம் நமக்குக் கிடைக்கவில்லை.
நபி (ஸல்)
அவர்கள் இவ்விடத்தில் தங்கியிருக்கும்போது சில ஜின்களை அல்லாஹ் நபி (ஸல்)
அவர்களிடம் அனுப்பி வைத்தான். (ஸஹீஹுல் புகாரி)
இந்த ஜின்களைப் பற்றி குர்ஆனில் இரண்டு இடங்களில் அல்லாஹ்
குறிப்பிடுகின்றான். ஒன்று ‘அஹ்காஃப்' எனும் அத்தியாயத்தில்:
‘‘(நபியே!) இந்தக் குர்ஆனைக்
கேட்கும் பொருட்டு, ஜின்களில்
சிலரை நாம் உங்களிடம் வருமாறு செய்து, அவர்கள் வந்த சமயத்தில்
(அவர்கள் தங்கள் மக்களை நோக்கி) ‘‘நீங்கள் வாய்பொத்தி (இதனைக் கேட்டுக்கொண்டு) இருங்கள்'' என்று
கூறினார்கள். (இது) ஓதி முடிவு பெறவே, தங்கள் இனத்தார்களிடம்
சென்று அவர்களுக்கு அச்சமூட்டி எச்சரிக்கை செய்தனர்.
(அவர்களை நோக்கி) ‘‘எங்களுடைய
இனத்தாரே! நிச்சயமாக நாங்கள் ஒரு வேதத்தைச் செவியுற்றோம். அது மூஸாவுக்குப்
பின்னர் அருளப்பட்டிருக்கின்றது. அது, தனக்கு முன்னுள்ள
வேதங்களையும் உண்மைப்படுத்துகின்றது. அது சத்தியத்திலும், நேரான
வழியிலும் செலுத்துகின்றது. எங்களுடைய இனத்தாரே! அல்லாஹ்வின் பக்கம்
அழைப்பவர்களுக்குப் பதில் கூறி, அவரை நம்பிக்கை கொள்ளுங்கள். உங்களுடைய பாவங்களை (அல்லாஹ்)
மன்னித்தும் விடுவான். துன்புறுத்தும் வேதனையிலிருந்தும் உங்களைக் காப்பாற்றுவான்.'' (அல்குர்ஆன்
46:29,
30, 31)
மற்றொன்று ‘ஜின்' எனும்
அத்தியாயத்தில்:
‘‘(நபியே!) நீங்கள்
கூறுங்கள்: ‘‘வஹி மூலம்
எனக்கு அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. நிச்சயமாக, ஜின்களில் சிலர்
(இவ்வேதத்தைச்) செவியுற்று(த் தங்கள் இனத்தார்களிடம் சென்று அவர்களை நோக்கி) ‘‘நிச்சயமாக, நாங்கள்
மிக்க ஆச்சரியமான ஒரு குர்ஆனைச் செவியுற்றோம் அது நேரான வழியை அறிவிக்கின்றது.
ஆகவே, அதனை
நாங்கள் நம்பிக்கை கொண்டோம். (இனி) நாங்கள் எங்கள் இறைவனுக்கு ஒருவனையும் இணையாக்க
மாட்டோம்...''
(அல்குர்ஆன் 72:1-15)
ஜின்கள்
நபி (ஸல்) அவர்களிடம் வந்து குர்ஆனை கேட்டுச் சென்றன. இதனை இந்த வசனங்கள் மூலம்
அல்லாஹ் அறிவித்தப் பிறகு தான் நபி (ஸல்) அவர்கள் அறிந்து கொண்டார்கள். அதற்கு
முன்பு இது அவர்களுக்குத் தெரியாது. இதுதான் ஜின்கள் நபி (ஸல்) அவர்களிடம் வந்த
முதல் முறையாகும் என்பது நமக்குத் தெரியவருகிறது. மேலும், இந்நிகழ்ச்சிக்குப்
பிறகு ஜின்கள் நபி (ஸல்) அவர்களிடம் பலமுறை வந்திருக்கிறார்கள் என்பதும் வேறு சில
அறிவிப்புகளிலிருந்து தெரிய வருகிறது.
இது
உண்மையில் அல்லாஹ்வின் மறைவான பொக்கிஷத்திலிருந்து அருளப்பட்ட மகத்தான உதவியாகும்.
தன்னைத் தவிர வேறு எவரும் அறிந்துகொள்ள முடியாத அவனுடைய படையைக் கொண்டு, அல்லாஹ்
நபி (ஸல்) அவர்களுக்கு உதவி செய்தான். மேலும், இது தொடர்பாக இறங்கிய
வசனங்களில் நபி (ஸல்) அவர்களின் அழைப்புப் பணி வெற்றியடையும் என்ற நற்செய்திகளும்
இருந்தன. இப்பிரபஞ்சத்தின் எந்தவொரு சக்தியும் அவர்களின் அழைப்புப் பணி
வெற்றியடைவதை தடுத்திட முடியாது என்று அவ்வசனங்கள் மிக உறுதியாக அறிவித்தன.
‘‘எவன் அல்லாஹ்வின் பக்கம்
அழைப்பவர்களுக்குப் பதில் கூறவில்லையோ (அவனை நிச்சயமாக அல்லாஹ் தண்டிப்பான்.
தண்டனையில் இருந்து தப்ப) அவன் பூமியில் எங்கு ஓடியபோதிலும் அல்லாஹ்வை தோற்கடிக்க முடியாது.
அல்லாஹ்வை அன்றி, பாதுகாப்பவர்
அவனுக்கு ஒருவருமில்லை. (அவனைப் புறக்கணிக்கும்) இத்தகையவர்கள் பகிரங்கமான
வழிகேட்டில்தான் இருப்பர்''
‘‘நிச்சயமாக
நாம் பூமியில் அல்லாஹ்வைத் தோற்கடிக்க முடியாது என்பதையும், (பூமியிலிருந்து)
ஓடி அவனை விட்டுத் தப்பித்துக்கொள்ள முடியாது என்பதையும் உறுதியாக
அறிந்துகொண்டோம்.''
(அல்குர்ஆன் 72:12)
அல்லாஹ்வின்
இந்த மாபெரும் உதவியாலும் மகத்தான நற்செய்திகளாலும் நபி (ஸல்) அவர்களின்
உள்ளத்திலிருந்து கவலை நீங்கியது துக்கம் அகன்றது மக்காவிற்கு திரும்பச் சென்று
இஸ்லாமைப் பரப்புவதிலும் நிரந்தரமான அல்லாஹ்வின் தூதுத்துவத்தை எடுத்துரைப்பதிலும்
தனது முந்திய திட்டத்தையே புதிய உற்சாகத்துடனும், துணிவுடனும், வீரத்துடனும்
செய்ய வேண்டும் என்று உறுதிகொண்டார்கள்.
அப்பொழுது
ஜைது இப்னு ஹாரிஸா (ரலி) ‘‘நபியே!
குறைஷிகள் உங்களை மக்காவிலிருந்து வெளியேற்றி இருக்க, நீங்கள்
இப்பொழுது எப்படி அங்கு செல்ல முடியும்?'' என்றார்.
அதற்கு ‘‘ஜைதே!
நீங்கள் பார்க்கும் இந்த துன்பங்களுக்கு ஒரு முடிவையும் நல்ல மகிழ்ச்சி தரும்
மாற்றத்தையும் நிச்சயம் அல்லாஹ் ஏற்படுத்தி இருக்கிறான்.
நிச்சயமாக, அல்லாஹ்
அவனது மார்க்கத்திற்கு உதவி செய்வான் அவனது நபிக்கு வெற்றியைத் தருவான்'' என்று நபி
(ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள். ( நூல்: ரஹீக் அல் மஃக்தூம் )
தாயிப் நகரத்தை
நோக்கிய வரலாற்றுப் பயணத்தில் நபி {ஸல்} அவர்களின்
விஷயத்தில் மூன்று விதமான புதுமைகளை அல்லாஹ் செய்தான்.
முதலாவதாக,
மலக்குகளின் சந்திப்பும் அவர்களுடனான உரையாடலும், இரண்டாவதாக அத்தாஸின்
சந்திப்பும் அவரின் இஸ்லாமிய வருகையும், மூன்றாவதாக ஜின்களின் இஸ்லாமிய வருகை.
ஒதுங்கக்கூட
நிழலற்ற வெட்டவெளியில் இருக்கின்றோம் என்று விரக்தி நிலையில், உத்பா
ஷைபாவின் தோட்டத்தில் இளைப்பாற்றி,
ஆதரவற்றோர் இல்லை என்று மனம் தளரும் நிலையில் ஆதரவாய்
அரவணைத்த அத்தாஸ், தாயிஃபின் மக்கள் இஸ்லாத்தை ஏற்க மறுதலித்து, சிலர் தரும் துன்ப
துயரங்களைத் தந்த போது திகைத்து நிற்கவோ, துவண்டு விடவோ தேவையில்லை
இதோ ஜின்கள் உங்கள் அழைப்பை ஏற்றுக் கொள்வார்கள் என்று அல்லாஹ் செய்த ஏற்பாடு
இருக்கின்றதே ஸுப்ஹானல்லாஹ்..
எந்நிலையிலும், அல்லாஹ்வை
சார்ந்திருப்பதும், எதிர்மறையாக
சிந்திக்காமலிருப்பதும்,
நிச்சயம் அல்லாஹ் நம்
நிலையை மாற்றியமைப்பான் எனும்
நம்பிக்கையில் நிலைத்திருப்பதும்
இறையருளைப் பெற்றுத் தரும். இறையுதவியைச் சமீபமாக்கும். அந்த வகையில் பெருமானார்
{ஸல்} அவர்களின் அடுத்த கட்ட பிரச்சாரத்தின், நகர்வின் தூண்டுகோளாய் அமைந்தது இந்த
மூன்று விதமான புதுமைகள் நிறைந்த நபிகளாரின் தாயிப் பயணம் தான் என்றால் அது
மிகையல்ல.
எனவே, கனவுகளைச்
சுமந்திருப்போம்! எதிர்பார்ப்புகளுடன் பயணிப்போம்!! புதுமைகள் படைக்கும் இறைவன்
நாம் அறியா புறத்திலிருந்து நம் கனவுகளை மெய்ப்படுத்துவான்! எதிர்பார்ப்புகளை
நிறைவேற்றுவான்!!
